Bofkonten
Blijf op de hoogte en volg Nico
02 December 2013 | Vietnam, Hạ Long
Dat zijn wij! Wij genieten onvoorstelbaar. Na onze kennismaking met Hanoi vertrekken we voor 2 dagen en 1 nacht naar Halong Bay. Werelderfgoed en één van de 7 wereldwonderen.
Na ons ontbijt, wat verzorgd werd door een zestal knipmessen (zeer vriendelijk buigende obers) zijn we uit het Imperial hotel vertrokken. Wij nemen maar 1 koffer mee, anders is het te veel gesjouw. Even overpakken dus, wat op zich ook weer een uitdaging is. Wij komen weer terug voor nog 1 nacht Hanoi.
Een veel grotere uitdaging is het afleggen van 165 kilometer over Vietnamese wegen. Het begint al bij het vinden van de juiste weg. Gelukkig wist onze chauffeur die. Vervolgens het ontwijken van de kuilen, bulten en andere ongeregeldheden op de weg. Ook daar slaagde onze chauffeur aardig in. Af en toe wel met het hoofd tegen het dak van de luxe sedan, maar dat kan ook komen van onze "royal-backseats". Echter de allergrootste uitdaging is de rijstijl van de Vietnamezen. Wij weten het zeker, hier heeft niemand verkeersles gehad. Men toetert, zwalkt over de weg, gaat op de snelweg stilstaan, gunt elkaar de ruimte niet, sorteert links voor om plots rechtsaf te gaan. Ondanks dat wij zelf niet achter het stuur zaten, hadden wij het angstzweet op het voorhoofd. Ook onze chauffeur deed zijn best. Driedubbel inhalen met tegemoetkomend verkeer. Veel knipperen met het groot licht, richtingaanwijzer continue naar links, snijden, uitvoegstroken volstrekt overbodig, noem maar op.
Enfin, geheel volgens planning waren we exact 4 uren later bij de check-in voor de boot: the Victoria Star. De bagage in een trolley en wij in een loodsbootje. In totaal zo'n 24 gasten aan boord. Je krijgt wat uitleg en dan de kamersleutel. Wij waren als laatste, met een speciale reden. Er waren te weinig kamers aan boord met dubbel bed, dus had men ons geboekt op een suite! Super de luxe, jacuzzi, douche, enorm bed, schuifdeur naar eigen balkon aan bakboordzijde. Wauw.
Nadat de boot vertrok werd er lunch geserveerd. Op ieder tafeltje staat een vlaggetje met land van herkomst. Er zijn nog 2 Nederlandse echtparen, de rest is Duits, Frans, Zwitsers en een koppeltje Argentijnen. De lunch was subliem, acht gangen die wij begeleid hebben met een heerlijke Chileense Chardonnay. Only 32 dollar, maar dan heb je ook wat.
Wij maakten een tussenstop om een floating village te bezoeken. Gezinnen die in huisjes op oliedrums een drijvend bestaan hebben. Je stapt over van het loodsbootje in een 4 persoons roeibootje wat door een lokale Vietnamees duwend wordt voort gepeddeld. Of deze mensen hier echt een vissersbestaan hebben, valt te betwijfelen, als toeristische trekpleister is het in ieder geval prima geslaagd. Iedere dag zo'n 500 toeristen die elk 2 dollar geven, daar kan je wel een flat screen voor kopen. Die zagen we dan ook in menig drijvend huisje aanstaan.
Ria naar de manicure, ik in de jacuzzi, je waant je dus echt niet in een land waar je voor 15 dollar uit eten kunt gaan. Wij waren vervolgens voor het diner een beetje "under dressed", eigenlijk had een gala jurk, gestreken overhemd met terlenka broek beter gepast. Wij kregen gelukkig wel te eten, weer een meer gangen menu, subliem begeleid door wederom een Chardonnay, deze was 36 usd. Het kopje jasmine thee en vietnamese koffie vonden wij later ook op de rekening terug.
Wij zijn gaan slapen met open gordijnen, precies zoals we een jaar geleden na de Milford Sound hike, toen vanuit de hotelkamer, gedaan hebben. Vorig jaar werden we makker en was Mitre Peak gehuld in wolken, nu werden we wakker bij een wolkenloos ochtendgloren. Wij zijn echte bofferds. Van de zonsopgang hebben wij vanuit onze kajuit meerdere foto's gemaakt. Direct na zonsopkomst zet de boot zich in beweging. Je kan aan dek Taichi doen, wij dus niet, vervolgens een quick breakfast. Want we worden vervoerd naar een "cave". Met de loodsboot. Altijd weer wachten op een of andere onbenul die zijn camera nog moet halen, die waarschijnlijk niet kan vinden, waarna de vrouw het ding uiteindelijk toch in haar handbagage vindt...
De cave is zeker het bezichtigen waard, ontzettend groot, je loopt er wel 3 kwartier doorheen. Een bezoek aan Titoh eiland zat er niet in, want de aanlegsteiger was "under construction". De bootgids vertelde ons dat het huisje op de top van een van de eilandjes gebruikt was door Titoh (die van vm Joegoslavië, volgens de gids een rus) en Ho Chi Min. Om bij te komen van de beklimming, als gift, of zoiets, in ieder geval historisch. Bij terugkomst op de boot was het de bedoeling om op te frissen en daarna te gaan brunchen, waarna we weer terug zouden zijn in Ha Long. Ook dat verliep allemaal volgens schema.
Ha Long Bay is zeker de moeite waard, de Victory Star is uitstekend, een geoliede machine met keurig personeel, goed eten en goede accommodatie. Helaas hebben ze de wijn te westers geprijsd, maar dat laat ons de pret niet drukken.
Na ons ontbijt, wat verzorgd werd door een zestal knipmessen (zeer vriendelijk buigende obers) zijn we uit het Imperial hotel vertrokken. Wij nemen maar 1 koffer mee, anders is het te veel gesjouw. Even overpakken dus, wat op zich ook weer een uitdaging is. Wij komen weer terug voor nog 1 nacht Hanoi.
Een veel grotere uitdaging is het afleggen van 165 kilometer over Vietnamese wegen. Het begint al bij het vinden van de juiste weg. Gelukkig wist onze chauffeur die. Vervolgens het ontwijken van de kuilen, bulten en andere ongeregeldheden op de weg. Ook daar slaagde onze chauffeur aardig in. Af en toe wel met het hoofd tegen het dak van de luxe sedan, maar dat kan ook komen van onze "royal-backseats". Echter de allergrootste uitdaging is de rijstijl van de Vietnamezen. Wij weten het zeker, hier heeft niemand verkeersles gehad. Men toetert, zwalkt over de weg, gaat op de snelweg stilstaan, gunt elkaar de ruimte niet, sorteert links voor om plots rechtsaf te gaan. Ondanks dat wij zelf niet achter het stuur zaten, hadden wij het angstzweet op het voorhoofd. Ook onze chauffeur deed zijn best. Driedubbel inhalen met tegemoetkomend verkeer. Veel knipperen met het groot licht, richtingaanwijzer continue naar links, snijden, uitvoegstroken volstrekt overbodig, noem maar op.
Enfin, geheel volgens planning waren we exact 4 uren later bij de check-in voor de boot: the Victoria Star. De bagage in een trolley en wij in een loodsbootje. In totaal zo'n 24 gasten aan boord. Je krijgt wat uitleg en dan de kamersleutel. Wij waren als laatste, met een speciale reden. Er waren te weinig kamers aan boord met dubbel bed, dus had men ons geboekt op een suite! Super de luxe, jacuzzi, douche, enorm bed, schuifdeur naar eigen balkon aan bakboordzijde. Wauw.
Nadat de boot vertrok werd er lunch geserveerd. Op ieder tafeltje staat een vlaggetje met land van herkomst. Er zijn nog 2 Nederlandse echtparen, de rest is Duits, Frans, Zwitsers en een koppeltje Argentijnen. De lunch was subliem, acht gangen die wij begeleid hebben met een heerlijke Chileense Chardonnay. Only 32 dollar, maar dan heb je ook wat.
Wij maakten een tussenstop om een floating village te bezoeken. Gezinnen die in huisjes op oliedrums een drijvend bestaan hebben. Je stapt over van het loodsbootje in een 4 persoons roeibootje wat door een lokale Vietnamees duwend wordt voort gepeddeld. Of deze mensen hier echt een vissersbestaan hebben, valt te betwijfelen, als toeristische trekpleister is het in ieder geval prima geslaagd. Iedere dag zo'n 500 toeristen die elk 2 dollar geven, daar kan je wel een flat screen voor kopen. Die zagen we dan ook in menig drijvend huisje aanstaan.
Ria naar de manicure, ik in de jacuzzi, je waant je dus echt niet in een land waar je voor 15 dollar uit eten kunt gaan. Wij waren vervolgens voor het diner een beetje "under dressed", eigenlijk had een gala jurk, gestreken overhemd met terlenka broek beter gepast. Wij kregen gelukkig wel te eten, weer een meer gangen menu, subliem begeleid door wederom een Chardonnay, deze was 36 usd. Het kopje jasmine thee en vietnamese koffie vonden wij later ook op de rekening terug.
Wij zijn gaan slapen met open gordijnen, precies zoals we een jaar geleden na de Milford Sound hike, toen vanuit de hotelkamer, gedaan hebben. Vorig jaar werden we makker en was Mitre Peak gehuld in wolken, nu werden we wakker bij een wolkenloos ochtendgloren. Wij zijn echte bofferds. Van de zonsopgang hebben wij vanuit onze kajuit meerdere foto's gemaakt. Direct na zonsopkomst zet de boot zich in beweging. Je kan aan dek Taichi doen, wij dus niet, vervolgens een quick breakfast. Want we worden vervoerd naar een "cave". Met de loodsboot. Altijd weer wachten op een of andere onbenul die zijn camera nog moet halen, die waarschijnlijk niet kan vinden, waarna de vrouw het ding uiteindelijk toch in haar handbagage vindt...
De cave is zeker het bezichtigen waard, ontzettend groot, je loopt er wel 3 kwartier doorheen. Een bezoek aan Titoh eiland zat er niet in, want de aanlegsteiger was "under construction". De bootgids vertelde ons dat het huisje op de top van een van de eilandjes gebruikt was door Titoh (die van vm Joegoslavië, volgens de gids een rus) en Ho Chi Min. Om bij te komen van de beklimming, als gift, of zoiets, in ieder geval historisch. Bij terugkomst op de boot was het de bedoeling om op te frissen en daarna te gaan brunchen, waarna we weer terug zouden zijn in Ha Long. Ook dat verliep allemaal volgens schema.
Ha Long Bay is zeker de moeite waard, de Victory Star is uitstekend, een geoliede machine met keurig personeel, goed eten en goede accommodatie. Helaas hebben ze de wijn te westers geprijsd, maar dat laat ons de pret niet drukken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
