Maatwerk
Blijf op de hoogte en volg Nico
06 December 2013 | Vietnam, Hoi An
Onze reis is tot nu toe schitterend. Overal een prima gids, prima auto, prima chauffeur. Echt maatwerk!
Wij hadden onze eerste dag in Hua regen. Wij hebben parapluutjes gekocht en redden ons prima. De volgende dag hebben we in Hue nog een pagode bezocht, dat lukte qua tijd niet op de geplande dag er voor, dus net zo makkelijk werd het verschoven door onze gids Nhing. Wel wat vroeger op, maar voor de grote toeristenstroom uit. Schitterend weer, zon, 25 graden.
De toeristen zijn voornamelijk grote groepen Japanners, Koreanen en Chinezen. Deze laatste twee volkeren herken je gemakkelijk: schreeuwen, doen alles wat verboden is, bijv. met schoenen aan een tempel in, roken in gebouwen, rochelen in het openbaar, etc. Wij houden ons hart vast hoe de komende decennia deze volken zich verder gaan gedragen. Nu komen ze bij ons over als potentiële onbeschofte wereldheersers. De "westerse" toeristen zijn veelal stelletjes of kleinere groepen Fransen, Belgen en Duitsers. De Fransen moeten zich hier thuis voelen, Vietnam was immers tot 1945 een Franse kolonie. Plus dat het Vietnamees sanitair niet onderdoet voor het Franse. Overigens liggen de Vietnamezen ook in competitie met Wit-Rusland. De publieke toiletten zijn ook in Vietnam tamelijk goor.
Na het pagode bezoek zijn we naar Hoi An gereden, zo'n 100 kilometer. Nu in een 2 weken oude Toyota Fortuner, zeg maar een degelijke Kia Sorento. Een super bak!
Onderweg gestopt bij de geboorteplaats van Nhing, een dorp met een lagune aan de ene kant en een schitterend strand met mooie golven aan de andere kant. In de lagune kweekt de bevolking oesters. Vervolgens over de "wolken pas". Dit is een heuvelrug van zo'n 490 meter. Er is nu ook een tunnel, zodat je stukken sneller naar Danang kan. Maar wij deden dus de wolkenpas. Bovenop staan nog oude bunkers van de Amerikanen. Een strategische barrière.
Nhing komt uit een gezin van 8 kinderen, de oudsten zijn in de 40, zij zelf is 28 en heeft de oorlog dus niet meegemaakt, maar haar ouders en oudere zussen wel. Zij vertelde dat haar moeder met haar kinderen in de manden van een typische draagjuk gevlucht was voor de gevechten in hun dorp. Zonder emotie vertelde ze dat, toen wij een foto maakten van een vrouw die op met een draagjuk met manden haar handelswaar naar de markt brengt. Wij hebben vaak gesprekken met Nhing, maar ze laat het achterste van haar tong nog niet zien. Hoewel ze vandaag vertelde over de corruptie in haar land. Wij vragen honderduit, maar overal lopen luisterende mannetjes. Dit gesprek was dus midden tussen de rijstvelden, ver weg van de luisterende mannetjes.
Da Nang is een metropool aan het worden. Het ligt in een baai, waar de Amerikanen hun vloot hadden liggen. Het voormalige militaire vliegveld is nog steeds in gebruik. Door wie hebben we niet gezien, er staan hoge muren om heen. In Da Nang hebben we het Cham museum bezocht. Hierin liggen diverse brokstukken van tempels van de Cham stam. Dit is een aparte bevolkingsgroep, zeg maar zoiets als Friezen in Nederland, maar dan anders. Lees Wikipedia er maar op na.
Onderweg bezochten we ook een plaats waar uit marmer van alles gehouwen wordt. Er zijn daar vijf heuvels, eén hebben we beklommen. Eerst veel treden naar een pagode, daarna een paar grotten en als laatste... een kruipdoor sluipdoor klimroute door een grot en spleten naar de top. Nhing noemde de top van de heuvel de hemel, en dat de weg naar de hemel niet eenvoudig is. Iets om over na te denken. Zelfs als je de klim naar de top gehaald hebt. Achteraf realiseerden wij ons dat Mandela overleed om en nabij op hetzelfde moment dat wij in Nhing's "hemel" waren...
Aan het einde van de middag hebben wij ons ingecheckt in het Longlife River hotel in Hoi An. Super grote suite, jacuzzi, aparte douche. Helaas wel kakkerlakken en een beest wat dol is op bananen, maar voor ons tot nu toe onzichtbaar is gebleven. Wanneer zal deze aap uit de mouw komen?
Hoi An is een echte toeristische trekpleister. Wij zitten op kruipafstand van de oude stad. Het centrum is 2x daags brommer vrij, een verademing. Veel nering, waaronder veel kleermakers. Wij dus gelijk op zoek naar het winkeltje waar Judith een mooie jurk heeft laten maken. Het lijkt dat we geslaagd zijn: een pak met blouse en avondjurk voor Ria, en twee broeken voor Nico. Wij hebben ze de volgende middag al gepast, helaas de broeken waren te klein en moeten dus over, de kleren van Ria nog wat puntjes op "i". Ontzettend knap dat ze dit maatwerk zo snel voor elkaar hebben.
Hoi An ligt in een rivierdelta. Alles is vlak, ideaal dus voor een fietstocht. Nhing was onze gids en croste er stevig op los. Wij redden ons aardig in het verkeer. Als het spannend wordt, gewoon een andere kant opkijken, ze remmen toch wel... Onderweg met Hans, een Nederlander gesproken. Hij zou eigenlijk de fietstoertocht doen, maar hij doet nu alleen nog grote groepen. Omdat wij een privé trip hebben, nam Nhing de honneurs waar. Wederom maatwerk dus. Hans heeft zijn restaurant in 2011 verkocht, heeft een IT bedrijf in Saigon wat payroll software ontwikkelt voor ZuidOost Azie, woont nu ergens aan het strand in Hoi An en doet fietstoertochten voor grote(re) groepen erbij. Leuk met hem gesproken. Hij komt uit de omgeving van Ruinerwold, wellicht dat hij ons een keer komt bezoeken in Meppel.
Nhing stond bij het gesprek, wat wij in het Nederlands voerden. Zij is slim, en vroeg later waar het gesprek precies over ging. Wij hebben het maar op business en algemeenheden gehouden, misschien is zij wel een luistervrouwtje...
Tijdens de fietstocht hebben we een scheepswerf, een moestuinstad, het strand en de rijstvelden (gesprek met Nhing) aangedaan. Al met al 4 uur op een veel te kleine fiets geracet, want Nhing hield er aardig het tempo in. De lunch was “inclusive”, dus werden wij door Nhingh in een keurig restaurant met riverview afgezet: lunch is free, only pay for drinks. Vervolgens even uitgerust in het hotel en aansluitend weer door het centrum geslenterd. Heerlijk, de Vietnamezen bespringen je als vlooien: "please, buy?". Wij blijven netjes "no, thank you" zeggen. Maar zodra je stil staat om toch wat meer details van de handelswaar tot je te nemen, ben je het haasje. Zo zijn we aan sandalen, slippers en broekriem gekomen. Overigens, ook maatwerk. Je voetafdruk wordt op een A-4tje overgetrokken, teen en wreefhoogte worden er bij genoteerd. De voeten van Nico pasten alleen diagonaal op het papiertje...
Tot slot: wat biertjes gedronken in een Vietnamees restaurantje aan de rivier, vlak naast het hotel. Na 4 biertjes was de voorraad van 33 cl flesjes op en moesten we overgaan op 640 cl flesjes. Ook kwam een groep Australische pubers; na hun bestelling werden met brommertjes de ingrediënten gehaald. Erg grappig allemaal. Blijkt dat het gewoon een woonhuis is, met in de voortuin een terrasje. Hoe lokaal kan je ergens aan tafel gaan? Lokaal maatwerk dus.
Wij hadden onze eerste dag in Hua regen. Wij hebben parapluutjes gekocht en redden ons prima. De volgende dag hebben we in Hue nog een pagode bezocht, dat lukte qua tijd niet op de geplande dag er voor, dus net zo makkelijk werd het verschoven door onze gids Nhing. Wel wat vroeger op, maar voor de grote toeristenstroom uit. Schitterend weer, zon, 25 graden.
De toeristen zijn voornamelijk grote groepen Japanners, Koreanen en Chinezen. Deze laatste twee volkeren herken je gemakkelijk: schreeuwen, doen alles wat verboden is, bijv. met schoenen aan een tempel in, roken in gebouwen, rochelen in het openbaar, etc. Wij houden ons hart vast hoe de komende decennia deze volken zich verder gaan gedragen. Nu komen ze bij ons over als potentiële onbeschofte wereldheersers. De "westerse" toeristen zijn veelal stelletjes of kleinere groepen Fransen, Belgen en Duitsers. De Fransen moeten zich hier thuis voelen, Vietnam was immers tot 1945 een Franse kolonie. Plus dat het Vietnamees sanitair niet onderdoet voor het Franse. Overigens liggen de Vietnamezen ook in competitie met Wit-Rusland. De publieke toiletten zijn ook in Vietnam tamelijk goor.
Na het pagode bezoek zijn we naar Hoi An gereden, zo'n 100 kilometer. Nu in een 2 weken oude Toyota Fortuner, zeg maar een degelijke Kia Sorento. Een super bak!
Onderweg gestopt bij de geboorteplaats van Nhing, een dorp met een lagune aan de ene kant en een schitterend strand met mooie golven aan de andere kant. In de lagune kweekt de bevolking oesters. Vervolgens over de "wolken pas". Dit is een heuvelrug van zo'n 490 meter. Er is nu ook een tunnel, zodat je stukken sneller naar Danang kan. Maar wij deden dus de wolkenpas. Bovenop staan nog oude bunkers van de Amerikanen. Een strategische barrière.
Nhing komt uit een gezin van 8 kinderen, de oudsten zijn in de 40, zij zelf is 28 en heeft de oorlog dus niet meegemaakt, maar haar ouders en oudere zussen wel. Zij vertelde dat haar moeder met haar kinderen in de manden van een typische draagjuk gevlucht was voor de gevechten in hun dorp. Zonder emotie vertelde ze dat, toen wij een foto maakten van een vrouw die op met een draagjuk met manden haar handelswaar naar de markt brengt. Wij hebben vaak gesprekken met Nhing, maar ze laat het achterste van haar tong nog niet zien. Hoewel ze vandaag vertelde over de corruptie in haar land. Wij vragen honderduit, maar overal lopen luisterende mannetjes. Dit gesprek was dus midden tussen de rijstvelden, ver weg van de luisterende mannetjes.
Da Nang is een metropool aan het worden. Het ligt in een baai, waar de Amerikanen hun vloot hadden liggen. Het voormalige militaire vliegveld is nog steeds in gebruik. Door wie hebben we niet gezien, er staan hoge muren om heen. In Da Nang hebben we het Cham museum bezocht. Hierin liggen diverse brokstukken van tempels van de Cham stam. Dit is een aparte bevolkingsgroep, zeg maar zoiets als Friezen in Nederland, maar dan anders. Lees Wikipedia er maar op na.
Onderweg bezochten we ook een plaats waar uit marmer van alles gehouwen wordt. Er zijn daar vijf heuvels, eén hebben we beklommen. Eerst veel treden naar een pagode, daarna een paar grotten en als laatste... een kruipdoor sluipdoor klimroute door een grot en spleten naar de top. Nhing noemde de top van de heuvel de hemel, en dat de weg naar de hemel niet eenvoudig is. Iets om over na te denken. Zelfs als je de klim naar de top gehaald hebt. Achteraf realiseerden wij ons dat Mandela overleed om en nabij op hetzelfde moment dat wij in Nhing's "hemel" waren...
Aan het einde van de middag hebben wij ons ingecheckt in het Longlife River hotel in Hoi An. Super grote suite, jacuzzi, aparte douche. Helaas wel kakkerlakken en een beest wat dol is op bananen, maar voor ons tot nu toe onzichtbaar is gebleven. Wanneer zal deze aap uit de mouw komen?
Hoi An is een echte toeristische trekpleister. Wij zitten op kruipafstand van de oude stad. Het centrum is 2x daags brommer vrij, een verademing. Veel nering, waaronder veel kleermakers. Wij dus gelijk op zoek naar het winkeltje waar Judith een mooie jurk heeft laten maken. Het lijkt dat we geslaagd zijn: een pak met blouse en avondjurk voor Ria, en twee broeken voor Nico. Wij hebben ze de volgende middag al gepast, helaas de broeken waren te klein en moeten dus over, de kleren van Ria nog wat puntjes op "i". Ontzettend knap dat ze dit maatwerk zo snel voor elkaar hebben.
Hoi An ligt in een rivierdelta. Alles is vlak, ideaal dus voor een fietstocht. Nhing was onze gids en croste er stevig op los. Wij redden ons aardig in het verkeer. Als het spannend wordt, gewoon een andere kant opkijken, ze remmen toch wel... Onderweg met Hans, een Nederlander gesproken. Hij zou eigenlijk de fietstoertocht doen, maar hij doet nu alleen nog grote groepen. Omdat wij een privé trip hebben, nam Nhing de honneurs waar. Wederom maatwerk dus. Hans heeft zijn restaurant in 2011 verkocht, heeft een IT bedrijf in Saigon wat payroll software ontwikkelt voor ZuidOost Azie, woont nu ergens aan het strand in Hoi An en doet fietstoertochten voor grote(re) groepen erbij. Leuk met hem gesproken. Hij komt uit de omgeving van Ruinerwold, wellicht dat hij ons een keer komt bezoeken in Meppel.
Nhing stond bij het gesprek, wat wij in het Nederlands voerden. Zij is slim, en vroeg later waar het gesprek precies over ging. Wij hebben het maar op business en algemeenheden gehouden, misschien is zij wel een luistervrouwtje...
Tijdens de fietstocht hebben we een scheepswerf, een moestuinstad, het strand en de rijstvelden (gesprek met Nhing) aangedaan. Al met al 4 uur op een veel te kleine fiets geracet, want Nhing hield er aardig het tempo in. De lunch was “inclusive”, dus werden wij door Nhingh in een keurig restaurant met riverview afgezet: lunch is free, only pay for drinks. Vervolgens even uitgerust in het hotel en aansluitend weer door het centrum geslenterd. Heerlijk, de Vietnamezen bespringen je als vlooien: "please, buy?". Wij blijven netjes "no, thank you" zeggen. Maar zodra je stil staat om toch wat meer details van de handelswaar tot je te nemen, ben je het haasje. Zo zijn we aan sandalen, slippers en broekriem gekomen. Overigens, ook maatwerk. Je voetafdruk wordt op een A-4tje overgetrokken, teen en wreefhoogte worden er bij genoteerd. De voeten van Nico pasten alleen diagonaal op het papiertje...
Tot slot: wat biertjes gedronken in een Vietnamees restaurantje aan de rivier, vlak naast het hotel. Na 4 biertjes was de voorraad van 33 cl flesjes op en moesten we overgaan op 640 cl flesjes. Ook kwam een groep Australische pubers; na hun bestelling werden met brommertjes de ingrediënten gehaald. Erg grappig allemaal. Blijkt dat het gewoon een woonhuis is, met in de voortuin een terrasje. Hoe lokaal kan je ergens aan tafel gaan? Lokaal maatwerk dus.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
